آسمان در گوشه ای از زمین نشسته است،

با ادب و احترام تا از این مجلس با صفای صمیمیت نکته برداری کند.

دلدادگی ها،قاصدی فرستاده اند تا

مهر عـــــلی و فـــــــــاطمه را بشارت آورد.

دنیا،درس آموز نور بارانی این عشق است.

خدایـــــــا

عمریست همه ایمان مرا با رنگ موهایم سنجیدند

اما من امشب با دیده دل آمده ام به مهمانیت

اگر مرا نمیخواستی در خانه ات را به رویم باز نمیکردی

پس با صدای بلند فریــــاد میزنم

تا

همه بدانند

خــــــــدا برای همه است

من خـــــــدا را دارم.

باختم در عشــــــــــــــق...

اما باختن تقدیر نیست...

ساختم با درد تنهایی مگر تقدیر چیست؟

خسته ام از این زندان که نامش زندگیست...

پس قشنگیهای دنیا دست کیست؟؟

♥

♥

♥

برهنه می اییم

برهنه می بوسیم

برهنه می میریم

با همه این همه عریانی

هنوز قلـــب هیچکس پیدا نیست...

♥

♥

♥

معلم دبستان به فاصله ها می گفت:خط تیره__

چه خوب میدانست فاصـــله ها چه تیره میکنند رابطه ها را...

♥

♥

♥

بازی تمام شد...

تو بردی...

حالا نقابت را بردار!

بگذار ببینم زندگیم را به که باختم!!

این خط________این نشان*

که دلـ♥ـت برای هیچ کس به اندازه من تنگ نخواهد شد

برای نگاه کردنم ،بوسیدنم ،خندیدنم

برای تمـــــــام لحــــظه هایی که کنــــــــارم داشتی

روزی که نیستم

دلـ♥ـت برای همه اینها تنـــگ خواهد شد...

شک نکن...

نمی بخشمت

به خاطر تمام خنده هایی که از صورتم گرفتی و خاطر تمام غمهایی که به صورتم نشاندی

نمی بخشمت

به خاطر دلی که برایم شکستی...احساسی که برایم پرپر کردی...

نمی بخشمت

به خاطر زخمی که بر وجودم نشاندی...به خاطر نمکی که بر زخمم پاشیدی...

و می بخشمت

به خاطر عشقی که بر قلبم حک کردی و عاشقم کردی...

خیلی سخته که سالگرد آشناییت باعش♥ـقت رو بدون حضور خودش جشن بگیری...

خیلی سخته که روز تولــــدت همه بهت تبریک بگن،جز اونی که فکر میکنی بخاطرش زنده ای...

خیلی سخته که غـــــــــرورت رو به خاطر یه نفر بشکنی،بعد بفهمی

دوست نداره...

خیلی سخته که همه چیزت رو به خاطر یه نفر بدی اما اون بگه:

دیگـــــــــه نمیخوامت

روزهایم ابری است

آسمان تیره قلبم آکنده از درد...

چشمهایم خیره

دوش با خود گفتم:ز چه رو بی تابی؟...

قلب هم پاسخ داد:

کاش میدانستی دردم از دلتنگیست دردم از دل کندن از غم تنهاییست

دردم از خاطره هایی است که تنها مانده

از تپیدن بی عشق پای در گل مانده

او که میرفت چه آسان دل کند از دلی که به دلش دلخوش بود

من که ماندم به چه سختی

اما از خجل ماندن من دلخوش بود

زورق عشق مرا آتش زد آنکه بر روح من آرامش بود

رفت و خود کوفت مرا بر دل خاک   آنکه بر جان من آرامش بود

بار الهـــــــــــــــــــــا

چو به هر جا باشد از گزندی ز بلا دورش دار

از نهیب و حسد و کینه و بخل از همه درد و بلا دورش دار...